Arnoldus wordt geboren op 13 mei 1895 in ’s-Hertogenbosch als zoon van Arnoldus en Henrika Timmermans. Hij vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij zich vestigt in Malang op Java en werkzaam is bij een suikermaatschappij.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Arnoldus als soldaat bij de genietroepen onder de wapenen geroepen en ingedeeld bij een zoeklichtcompagnie, belast met de luchtverdediging.
Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel ingenomen en dwingen het KNIL op 8 maart 1942 in Bandoeng tot overgave. Twee dagen later wordt ook Arnoldus op Java krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar de kampen. Daarna volgt zijn deportatie naar het vasteland van Zuidoost-Azië waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Arnoldus komt uiteindelijk terecht in het Thaise kamp Chungkai. Dit werkkamp ligt aan de samenvloeiing van de Khwae Yai en de Khwae Noi tot de Mae Klong-rivier, op 57 kilometer van het oostelijke einde van de lijn in Non Pladuk. Chungkai is een van de grotere kampen dat van november 1942 tot februari 1943 dienstdoet als werkkamp voor de aanleg van de spoordijk tot aan Wan Lun en voor de bouw van de brug over de Khwae (Kwai), bekend van het verhaal van Pierre Boulle. Vanaf februari is Chungkai vooral een hospitaalkamp voor gevangenen uit de verderop gelegen kampen een doorgangskamp voor gevangenen in tegengestelde richting.
Werken aan de ‘dodenspoorlijn’ betekent voor de gevangenen zeer lange dagen van extreem zwaar werk, terwijl ze blootstaan aan mishandelingen, ongelukken en tropische ziekten. Ook geallieerde bombardementen op de grotere kampen eisen slachtoffers. Ondertussen lijden ze ernstig gebrek aan adequate voeding, schoon water, medicijnen, kleding en onderdak. Duizenden krijgsgevangenen komen door deze ontberingen om het leven, of keren terug met permanent lichamelijk en geestelijk trauma.
Ook voor Arnoldus worden de ontberingen van Chungkai uiteindelijk te veel. Op 15 augustus 1943 wordt hij met beriberi opgenomen in het kamphospitaal, waar hij drie dagen later, op 18 augustus, bezwijkt. Arnoldus is 48 jaar oud geworden en vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats in Chungkai.
Reactie toevoegen