Lucien wordt geboren op 16 september 1903 in Breda en woont in Den Haag. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië. Als 2e luitenant wordt hij daar ingedeeld bij de reservetroepen.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. De Japanse veldtocht waarin de belangrijkste strategische punten worden ingenomen, zou uiteindelijk 3 maanden in beslag nemen en eindigen met de capitulatie van het KNIL op 8 maart 1942.
Lucien is ingezet bij de verdediging van de kolonie, maar wordt krijgsgevangen genomen en gedeporteerd naar het vasteland van Zuidoost-Azië. Daar wordt hij als dwangarbeider ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Hij komt terecht in het grote Thaise kamp van Kanchanaburi, op 50 kilometer van het oostelijke einde van de lijn in Non Pladuk. In Kanchanaburi, aan het einde van de geasfalteerde weg, zijn behalve een werkkamp voor het spoor ook een hospitaal, een officierskamp en een vliegveld aanwezig. Kanchanaburi fungeert bovendien als doorgangskamp voor gevangenen die verderop aan de lijn worden ingezet.
De gevangenen maken in het kamp lange dagen van extreem zwaar werk, terwijl voeding en medicijnen schromelijk tekortschieten. Ondertussen staan de dwangarbeiders bloot aan mishandelingen, tropische ziekten en ongelukken die in hun verzwakte toestand vaak fataal zijn. Voor Lucien zijn de ontberingen uiteindelijk te veel; hij bezwijkt op 9 juli 1944 in het kamp. Lucien is 40 jaar geworden en rust nu op de oorlogsbegraafplaats in Kanchanaburi.
Reactie toevoegen