Marinus wordt geboren op 2 juli 1925 in het Belgische Eysden en woont in Breda. In de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog in Nederland meldt hij zich als oorlogsvrijwilliger voor militaire dienst. Hij wordt ingedeeld bij het in februari 1945 vanuit de Binnenlandse Strijdkrachten opgerichte 2-14 Regiment Infanterie, ook bekend als bataljon ‘Zeeland’, aangezien het in de laatste oorlogsmaanden daar als bewakingsbataljon optreedt. Na opleiding in het Franse Fournes wordt het bataljon ingezet in België en Duitsland, waar het tot aan Hamburg oprukt. Terug in Nederland wordt Marinus’ bataljon in Haarlem gelegerd.
Twee dagen na de Japanse capitulatie van 15 augustus 1945 hebben Soekarno en Mohammed Hatta de onafhankelijkheid van Indonesië uitgeroepen. Als niet lang daarna de Britten en Nederlanders aanstalten lijken te maken om het oude, koloniale gezag te herstellen, breekt de periode van de Bersiap (‘wees paraat’) aan, waarin met name buitenlanders en tot vijand verklaarde Europese en Indische Nederlanders slachtoffer worden van geweld en vervolging. Voor de vervulling van zijn dienstverband wordt Marinus voorbereid op inzet in Nederlands-Indië, om daar de rust en het Nederlandse gezag te herstellen.
In september reist hij af naar Wokingham in Engeland, waar de Nederlandse militairen Britse munitie en legeruitrusting in ontvangst nemen (het Nederlandse legers is zo kort na de oorlog nog sterk afhankelijk van Britse legerdump). Half oktober reist hij met de Alcantara af naar de Oost.
Admiraal Lord Mountbatten, opperbevelhebber van het geallieerde South East Asia Command (SEAC) heeft echter met ingang van 2 november een landingsverbod uit voor Nederlandse troepen op Java en Sumatra. Met het verbod wil Mountbatten voorkomen dat de situatie escaleert tot een grootschalige oorlog waarin de nog in Nederlands-Indië aanwezige Britse troepen verzeild raken. De Alcantara wijkt daarom uit naar Brits-Malakka, waar Marinus wordt gelegerd in Bayan Lepas. Daar wordt de afloop van het landingsverbod afgewacht met aanvullende training. Uiteindelijk kan Marinus begin maart 1946 bij Batavia debarkeren.
Tot midden november is Marinus met zijn bataljon gelegerd in en rond Batavia, waar in de eerste maanden acties in het buitengebied worden gehouden, gevolgd door wachtdiensten in de stad. Halverwege november wordt Marinus overgeplaatst naar Padang op Sumatra, waar zijn bataljon wordt ingezet voor de beveiliging van de weg Padang-Emmahaven – een korte, maar zeer gevaarlijke route – en het havengebied. Vanaf begin januari 1947 wordt begonnen met het oprollen van infiltranten aan de eigen kant van de demarcatielijn met de republikeinen.
Na lange, vruchteloze pogingen tussen Nederland en de Republiek om het Akkoord van Linggadjati uitgevoerd te krijgen, geven Den Haag en Batavia legercommandant S.H. Spoor toestemming om met ingang van 21 juli 1947 de Eerste Politionele Actie te beginnen. Doel is het weer onder Nederlandse controle krijgen van economisch vitale gebieden op Java en Sumatra, om zo de Republiek naar de onderhandelingstafel te dwingen. Voor de Nederlandse militairen raken de gebeurtenissen na maandenlang wachten en ingehouden acties langs de demarcatielijnen plotseling in een stroomversnelling. Marinus krijgt bevel op te trekken naar Indaroeng en Soengei Beramas te bezetten, om de watervoorziening van Emmahaven veilig te stellen. Hierna wordt de opmars voortgezet naar Goenoeng Sarik, gevolgd door patrouilles en verkenningsstoten naar het zuiden. Vanaf 25 juli hebben de infanteristen ook de Boengoesvallei bezet.
Marinus is een van de dodelijke slachtoffers van de Actie. Op 31 juli 1947 wordt hij in Padang vanuit een hinderlaag getroffen door een vijandelijke kogel. De wond is niet fataal, maar zodra hij zich iets beweegt, treft een tweede kogel hem en wordt hij op slag gedood. Marinus is 22 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Leuwigajah in Cimahi.
Reactie toevoegen