Peter wordt geboren op 16 maart 1942 in Tilburg. Als dienstplichtige meldt hij zich bij de Koninklijke Marine en wordt als marinier naar Nederlands-Nieuw-Guinea gezonden om daar het Nederlandse gezag te handhaven. Na de Indonesische soevereiniteitsoverdracht is dit het laatste koloniale bolwerk van Nederland in Zuidoost-Azië. Vanaf het begin van de jaren zestig intensiveert de jonge Indonesische republiek zijn campagne om ook dit uitgestrekte deel van het eiland Nieuw-Guinea in te lijven. De Amerikaanse regering wil Indonesië te vriend houden om de verspreiding van het communisme vanuit Vietnam en China tegen te gaan en zet Nederland daarom onder druk om aan de Indonesische eis toe te geven. In plaats daarvan vergroot Nederland juist zijn militaire aanwezigheid in de regio.
Peter wordt er ingedeeld bij een verkennings- en inlichtingenpeloton van het 4e infanteriebataljon van de Mariniers, gelegerd op het eiland Misool ten westen van Nieuw-Guinea. De hoofdtaak van de mariniers is de beveiliging van het eiland tegen Indonesische infiltranten. Nadat hiervan op 14 augustus 1962 melding binnenkomt, gaat het peloton vanuit de kampong Weij op weg om het gebied te zuiveren.
Bij aankomst lopen ze echter in een hinderlaag van vijftien Indonesische commando’s die onmiddellijk het vuur openen. Peter, die voorop loopt, wordt direct geraakt en zwaargewond door zijn kameraad Wim Elgers teruggebracht naar het basiskamp in Weij. Bij aankomst is hij echter door ernstig bloedverlies al bezweken. Peter is 20 jaar geworden en overlijdt een dag voordat het akkoord wordt ondertekend dat een einde maakt aan het conflict tussen Nederland en Indonesië.
Aanvankelijk wordt Peter met militaire eer begraven in Sorong op Nieuw-Guinea. In 2002 wordt hij herbegraven op het Nationaal Ereveld in Loenen.
Reacties
Ik zat in die tijd ook in Nw. Guinea in Sorong toen het bekend werd van Peter werd mijn moeder op straat aan gehouden met de vraag of ik gesneuveld was.
Peter lijkt heel erg op mijn jongere broer is dus duidelijk familie van ons het is een echte Mannien oorspronkelijk uit Frankrijk poorter geworden der stad Breda getrouwd met een Ettense.
Mijn vader is geboortig Hoevenaar
Ik ben de weduwe van Gerrit van Leur die samen me Peter .in Doorn en later in Manokwarie in de opleiding heeft gezeten. Zijn brieven ben ik momenteel opnieuw aanhet doorlezen en lees ik zijn brief van 14 aug. 1962 waarin hij schrijf met spoed inpakken voor vertrek, was nog geen overdracht getekend. Hoorde na aankomst in Waigeo wat er was gebeurt.
Was er kapot van, is wel naar zijn begrafenis geweest in Sprong, zoals ik lees in zijn brief. Vandaag moest ik hieraan terug denken en ik weet hoe het Gerrit toen heeft geraakt. Dus een kaarsje voor Peter en Gerrit..
Met vriendelijk groet Truus van Leur Arends
R
Beste Ton, wat zal je moeder hevig geschrokken zijn. Wat een naar bericht, voor welke moeder dan ook. Bedankt voor je reactie.
Kende je het verhaal van Peter trouwens toen al ?
Beste Truus, hartelijk dank voor je mooie reactie. Wat uniek dat je man brieven geschreven heeft en dat je die ook nog bewaard hebt. Dat zal best moeilijk voor je zijn om deze nu te herlezen, denk ik.
Nogmaals dank Truus, voor je reactie en voor het opsteken van de kaarsjes.
heb gelijk met peter in doorn gezeten
ben bij de gemeente tilburg bezig om een herdenking te plaatsen e.v. t.
laatst heeft ook een oud collega een verhaal geplaatst in het
brabants dagblad
Wat mooi Jan, dat Peter op deze manier herinnerd zal blijven worden. Veel succes met het regelen!
Hallo
Ik een dochter van een vader die het van dicht bij heeft mee gemaakt .
Mijn vader zat bij de marine destijds en zou peter op halen wat later niet mocht en hem achte moest laten .
Mijn vader ging naar de herbegrafenis elka jaar naar zijn graf .
Nu is hij zelf ernstig ziek en zijn verhalen van vroeger worden sterker .
Pas is hij met zijn kruisje nog na bronbeek gegaan nu is die er trots op maar toen die het kruisje in 1962 kreeg wilde hij die niet ontvangen .
Het verhaal heeft me mijn hele leven een rode draad gegeven want het blijkt dat mijn vader nooit meer de man was die die vroeger was .
Hij was verbitterd en beschadigd van wat hij heeft gezien .
Wat verdrietig en ook heel begrijpelijk dat de gebeurtenissen van de oorlog zo'n grote impact op je vader hebben gehad, Anita. Hartelijk dank voor het delen van je verhaal. Mooi om te lezen dat je vader jaarlijks het graf van Peter heeft bezocht.
Reactie toevoegen