Piet van Dijk

Piet wordt geboren op 20 juni 1914 in Bergen op Zoom als zoon van koopman Wilhelmus van Dijk en Elisabetha Ligtvoet. Als officier in het Nederlands leger wordt hij tijdens de Duitse bezetting krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar een van de officierskampen in bezet Oost-Europa. Wars als hij is van het Duitse gezag, ontsnapt hij drie keer uit het kamp, maar iedere keer wordt hij opnieuw vastgezet. Enkele dagen na het einde van de oorlog keert hij terug naar zijn vrouw en twee dochters in Bergen op Zoom, maar hij is rusteloos geworden. Piet vindt dat hij iets goed heeft te maken voor het jarenlang gedwongen stilzitten in gevangenschap en meldt zich vier maanden na terugkomst voor dienst bij de Koninklijke Landmacht.

Op dat ogenblik hebben Soekarno en Mohammed Hatta de onafhankelijkheid van Indonesië uitgeroepen. Toen de Britten en Nederlanders aanstalten leken te maken om het oude koloniale gezag te herstellen, is de chaotische periode van de Bersiap (‘wees paraat’) losgebarsten, waarin buitenlanders en tot vijand verklaarde Indische en Europese Nederlanders slachtoffer worden van geweld en vervolging. Piet wordt ter voorbereiding van zijn inzet daar om de rust en het Nederlandse gezag te herstellen op training naar Engeland gezonden. Later volgt de oversteek naar de Oost, waar hij na aankomst als reservekapitein wordt ingedeeld bij de Militaire Politie. Hij is dan commandant van de 3^e compagnie van het 1^e bataljon.

In het bijzonder de omvangrijke Chinese bevolking in Indië is ten tijde van de Bersiap slachtoffer van extreme terreur. Tot immense frustratie moeten de Nederlanders van vluchtelingen aanhoren hoe Chinezen in de republikeinse gebieden worden mishandeld en in massale slachtpartijen worden omgebracht, terwijl ze zelf met handen en voeten gebonden zijn aan het Britse verbod om in te grijpen.

In juni 1946 heeft Piet er genoeg van en zet een reddingsactie op om een groep gevangengenomen Chinezen te bevrijden uit Sepatan en Maoek, enkele kilometers diep in vijandelijk gebied. Omdat er voor de actie geen officiële toestemming is, doet Piet een beroep op vrijwilligers. De geslaagde actie vindt op 6 juni plaats, maar omdat het aantal gevangenen veel hoger blijkt dan aanvankelijk gedacht, keert hij op 10 juni met zijn groep terug om de rest te halen, ditmaal geholpen door enkele van de bevrijde gevangenen. Uiteindelijk heeft Piet ongeveer 3600 Chinezen uit republikeinse handen bevrijd, het merendeel vrouwen en kinderen. Voor deze actie wordt Piet op 10 maart 1947 onderscheiden met de Bronzen Leeuw.

Uiteindelijk zou het echter niet het vijandelijke vuur van de revolutie zijn dat Piets leven eist. Op 24 januari 1948 komt hij als gevolg van een ongeluk om het leven in Tjiandjoer. Piet is 33 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats in Bandung op het Nederlands ereveld Pandu.