Hendrik wordt geboren op 29 juni 1902 in Breda als tweede zoon van Hendrikus Meijs en jonkvrouwe Catharina Nahuys. In 1936 trouwt hij in Amsterdam met Giacome Degens. Hij is ingenieur en woont in Nederlands-Indië, waar hij als opperhoutvester werkt in het boswezen.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond meldt Hendrik zich vrijwillig bij de landstorm en wordt als infanterist ingedeeld bij de afdeling Cheribon.
Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel ingenomen en dwingen het KNIL op 8 maart 1942 tot overgave. De volgende dag wordt Hendrik in Madjalengka op Java krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar de kampen. Daarna volgt zijn deportatie naar het vasteland van Zuidoost-Azië waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn.
Hendrik komt terecht in het Thaise kamp van Kinsayok, op 171 kilometer van het Thaise begin van de lijn bij Non Pladuk en tien kilometer ten noorden van de beruchte Hellfire Pass. De leefomstandigheden in Kinsayok zijn aanvankelijk zeer slecht; het staat bekend als een ‘hongerkamp’ door de moeizame aanvoer van levensmiddelen. Hier treedt pas verbetering in op als de spoorbaan gereedkomt. Daarna fungeert Kinsayok als doorgangskamp naar de kampen verderop aan het spoor.
Werken aan de ‘dodenspoorlijn’ betekent voor de gevangenen zeer lange dagen van extreem zwaar werk, terwijl ze blootstaan aan mishandelingen, ongelukken en tropische ziekten. Ook geallieerde bombardementen op de grotere kampen eisen slachtoffers. Ondertussen lijden ze ernstig gebrek aan adequate voeding, schoon water, medicijnen, kleding en onderdak. Duizenden krijgsgevangenen komen door deze ontberingen om het leven, of keren terug met permanent lichamelijk en geestelijk trauma.
Ook voor Hendrik worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Op 10 mei 1943 loopt hij acute enteritis op, waaraan hij een maand later, op 13 juni, bezwijkt. Hendrik is 40 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats in het Thaise Kanchanaburi.
Reactie toevoegen