Merten Janssen

Merten (ook Bart genoemd) wordt geboren op 12 december 1919 in Roosendaal als achtste van de negen kinderen van Cornelis Janssen en Anna Helena de Vos. Hij dient als sergeantmajoor vlieger-waarnemer bij de Militaire Luchtvaart van het KNIL, maar neemt tijdens de Tweede Wereldoorlog deel aan de strijd in Europa. Op 27 september 1942 wordt hij via de Britse Royal Air Force (RAF) ingedeeld bij het Dutch 167 (Gold Coast) Squadron, de voorloper van het 322 Dutch Squadron. Na de bevrijding van Noord-Brabant wordt dit squadron achtereenvolgens gestationeerd op de vliegvelden van Woensdrecht en Schijndel.

Vanwege zijn lengte staat Merten bij zijn kameraden ook als 'Peuter' bekend. Commandant Bob van der Stok zou later in zijn boek Oorlogsvlieger van Oranje schrijven dat Merten een van zijn drie beste piloten was, naast Rudi van Daalen-Wetters en Pieter Cramerus.

Op 4 april 1945 wordt Mertens Spitfire (RK897) tijdens een gewapende verkenningsvlucht boven oostelijk Nederland bij Zutphen uit de lucht geschoten. Ook het toestel van Leo Hendrikx (RK883) wordt dan neergehaald. Leo wordt krijgsgevangen genomen en verblijft tot de bevrijding in een lazaret in Apeldoorn, maar Merten weet zich in een greppel te verstoppen en ontkomt aan krijgsgevangenschap.

Op 16 juni 1945 wordt Merten voor zijn verdienste bij Koninklijk Besluit het Vliegerkruis toegekend.

Na het einde van de oorlog in Europa keert Merten terug naar Nederlands-Indië, waar hij bij 120 Squadron dient. Op 24 december 1948 bestuurt hij tijdens een missie van de Tweede Politionele Actie Curtiss P40N-toestel J-301 boven kampong Sapoeran, ten westen van Magelang op Java, als tijdens de vlucht onverwachts mijnbommen aan boord exploderen. Merten stort neer en overleeft de crash niet. Hij is 29 jaar geworden.