Tinus van der Sijde

Tinus wordt geboren op 17 oktober 1920 in Sprang. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Nederland meldt hij zich als oorlogsvrijwilliger bij de Koninklijke Marine. Hij reist af naar de Verenigde Staten, waar hij wordt opgeleid tot marinier voor dienst in Oost-Azië, waar de Japanners op dat moment nog worden bevochten.

Twee dagen na de Japanse capitulatie van 15 augustus 1945 roepen Soekarno en Mohammed Hatta de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Als kort daarop de Britten en Nederlanders aanstalten lijken te maken om het oude koloniale gezag te herstellen, breekt de periode van de Bersiap (‘wees paraat’) aan, waarin vooral buitenlanders en tot vijand verklaarde Europese en Indische Nederlanders slachtoffer worden van geweld en vervolging. De bestemming van de mariniers wordt daarmee gewijzigd in Nederlands-Indië, om daar de orde en rust te herstellen. Op 11 december 1945 reist Tinus met zijn onderdeel aan boord van de Bloemfontein af naar de Oost.

Door het landingsverbod van admiraal Lord Mountbatten, opperbevelhebber van het South East Asia Command (SEAC), voor Nederlandse troepen op Java en Sumatra duurt het echter nog tot maart 1946 voordat Tinus debarkeert in Soerabaja. Tot die tijd is hij gelegerd in Brits-Malakka. Tinus wordt met zijn onderdeel, het 2^e infanteriebataljon, ingezet in Oost-Java, waar in de eerste maanden posten worden overgenomen van de Engelse troepen. In de daarnavolgende maanden en tijdens de Eerste Politionele Actie van 21 juli tot 4 augustus 1947 neemt Tinus deel aan verschillende geslaagde landingen op de Javaanse kust, Madoera en zuiveringsacties door de binnenlanden.

Na een korte terugkeer naar Nederland wegens familieomstandigheden is hij eind november 1947 weer bij zijn onderdeel. Een maand later, op 24 december, trouwt Tinus met Cornelia Frederiks Koenie met wie hij tot november 1949 in Soerabaja woont, waarna ze worden gerepatrieerd.

Na de soevereiniteitsoverdracht houdt Nederland ondanks toenemende druk vanuit Indonesië krampachtig vast aan Nederlands-Nieuw-Guinea, het laatste koloniale bolwerk in Oost-Azië. Ter verdediging van Nieuw-Guinea wordt Tinus medio september 1950 met de Tabinta teruggezonden naar de tropen, waar hij op 18 oktober aan land gaat in hoofdstad Hollandia.

Op 3 januari 1951 gaat Tinus met een groep van 33 mariniers op meerdaagse patrouille naar het zuidelijke deel van het Sentanimeer, even ten westen van Hollandia. Dan blijkt de motorsloep defect te zijn en gaan 15 mariniers met een prauw vooruit om kwartier te maken. Met de overige mariniers volgt Tinus op een door de Papoea’s gemaakt vlot van twee prauwen, met daartussen een platform voor de uitrusting. De Papoea-roeiers merken dat de prauwen te zwaar beladen zijn, maar omdat het water kalm is, varen ze alsnog uit. Bij het ronden van een kaap komen ze echter in een valwind terecht en ondervinden behoorelijke golfslag. De prauwen maken water en moeten gehoosd worden met lege blikken, maar het haalt niet uit. Juist op het moment als een paar mariniers uit de prauwen springen, breekt het platform doormidden en slaan de prauwen om, waarna iedereen te water raakt. De mariniers die niet kunnen zwemmen, proberen zich aan de prauwen vast te klampen, maar dat lukt niet, omdat ze steeds kantelen. Na enige tijd komen de Papoea’s te hulp en worden de mariniers aan land gebracht. Ook de bemanning van de eerste prauw die het ongeluk van een afstand heeft zien gebeuren, keert terug. Dan blijkt dat in de chaos Tinus samen met vier andere mariniers is verdronken. Hij is 30 jaar geworden en laat een weduwe met drie kinderen achter. Tinus wordt in eerste instantie begraven in Hollandia; later vindt hij zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Kembang Kuning in Surabaya.