Willem wordt geboren op 22 januari 1904 in Rijsbergen als zoon van Johannes en Helena Hoppenbrouwers. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij zich vestigt in Tjimahi, de garnizoensstad van het KNIL bij Bandoeng op Java.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart Nederland in reactie daarop Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Een verrassing is dit niet. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie een van hun belangrijkste doelen geworden om Oost-Azië te kunnen overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Willem als brigadier en militair administrateur ingezet bij de verdediging van de kolonie.
Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten van de archipel ingenomen en zijn op Java geland. Het KNIL, slecht voorbereid en uitgerust en ernstig gehinderd door besluiteloosheid aan de top, maakt geen schijn van kans tegenover de superieur Japanse vuurkracht en capituleert op 8 maart 1942 capituleert in Bandoeng. Willem wordt diezelfde dag in Bandoeng krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar de Javaanse kampen. Samen met duizenden andere Nederlandse krijgsgevangen militairen wordt hij later naar het vasteland van Zuidoost-Azië gedeporteerd, om als dwangarbeider te worden ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Willem legt een lijdensweg af van ruim 2700 kilometer, afwisselend in gesloten treinen, per schip, per vrachtwagen en te voet afgelegd. Aan het spoor komt hij uiteindelijk terecht in het Thaise kamp Rintin, op 181 kilometer van het oostelijke einde van de spoorlijn.
Rintin staat wegens het hoge sterftecijfer bekend als ‘dodenkamp’; het ligt twintig kilometer ten noorden van Hellfire Pass en is een van de beruchtste kampen langs het spoor door de zeer slechte leefomstandigheden die er heersen en vanwege de lange dagen van extreem zwaar werk die de gevangenen er moeten maken. Werkdagen van meer dan tien uur komen steeds vaker voor. Ondertussen ontbeert het de gevangenen aan vrijwel alles. De voeding schiet schromelijk tekort, er zijn geen medicijnen voorhanden en de hygiëne is er zeer slecht. Gevangenen op doortocht naar andere kampen zorgen voor de regelmatige uitbraak van ziektes.
Ook voor Willem worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Op 16 maart 1943 wordt hij ziek afgevoerd naar het kamphospitaal, waar hij als gevolg van de gebrekkige medische zorg op 7 april 1943 bezwijkt aan acute enteritis. Willem is 39 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats in het Thaise Kanchanaburi.
Reactie toevoegen