Antoon van den Wildenberg

Antoon wordt geboren op 9 augustus 1925 in ’s-Hertogenbosch. Opgeroepen voor de dienstplicht, meldt hij zich in de zomer van 1946 bij de Koninklijke Landmacht in Nijmegen, waar hij als soldaat wordt ingedeeld bij het 1-3 Bataljon Regiment Stoottroepen.

Vanwege het losgebarsten revolutionaire geweld van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd wordt Antoon voor de vervulling van zijn dienstverband naar Nederlands-Indië uitgezonden, om daar bij te dragen aan het herstel van de rust en het Nederlandse gezag. Na een opleiding van anderhalve maand vertrekt hij half oktober met de Volendam naar de Oost, waar hij na een zeereis van een kleine maand bij Batavia aan land gaat. Kort na aankomst wordt Antoon met zijn eenheid ingezet voor wachtdiensten in en rond de haven van Tandjong Priok om smokkel en diefstal tegen te gaan. Eind maart 1947 wordt hij overgeplaatst naar Tjiandjoer voor de beveiliging van de konvooiweg Batavia-Bandoeng.

Na lange, vruchteloze pogingen tussen Nederland en de Republiek om het Akkoord van Linggadjati uitgevoerd te krijgen, geven Den Haag en Batavia legercommandant S.H. Spoor toestemming om met ingang van 21 juli 1947 de Eerste Politionele Actie te beginnen. Doel is het weer onder Nederlandse controle krijgen van economisch vitale gebieden op Java en Sumatra, om zo de Republiek naar de onderhandelingstafel te dwingen. Voor de Nederlandse militairen raken de gebeurtenissen na maandenlang wachten en ingehouden acties langs de demarcatielijnen plotseling in een stroomversnelling. Antoon wordt vroege in de ochtend van de eerste dag van de Actie met zijn compagnie op mars gezet om de spoortonnel bij Lampegan veilig te stellen. De daaropvolgende dagen wordt de gebieden rond Soekaboemi en Tjiandjoer gezuiverd van infiltranten. Vervolgens wordt ook de weg van Tomo naar Palimanan beveiligd.

Tactisch gezien is de Actie een succes; de weerstand van de revolutionairen is snel gebroken en alle militaire doelen worden gehaald. Diplomatiek loopt Nederland echter ernstige imagoschade op en onder toenemende internationale druk wordt de Actie op 4 augustus beëindigd. Al snel dient zich een ander kritiek probleem voor; er moet nu een veel groter gebied veilig worden gesteld, wat voor de al zwaar overbelaste Nederlandse troepenmacht haast niet te doen is. Infiltraties en guerrilla-aanvallen nemen in de daaropvolgende maanden dan ook weer snel toe.

Na afloop van de Actie trekt Antoon met zijn compagnie op de 9^e van Tasikmalaja op naar Garoet. Vermoeid door het geaccidenteerde terrein en de vele vernielingen onderweg, komen ze daar drie dagen later aan. Ondertussen blijft het onrustig door talrijke infiltraties en hinderlagen, vooral langs de weg tussen Garoet en Tasikmalaja. Hier moet Antoon niet alleen weerstand bieden tegen het revolutionaire leger, maar ook tegen de islamitische strijders van Daroel Islam en Hizboellah.

Antoon is dan gelegerd in Tjibatoe, twintig kilometer van Garoet. Dagelijks rijden acht soldaten van de compagnie op toerbeurt in een drietons-truck naar Garoet en weer terug om munitie en levensmiddelen in te slaan.

Op 28 augustus 1947 zit Antoon in de truck en is tegen een uur in de middag onderweg terug naar Tjibatoe als de wagen voorbij een helling in de bocht van de weg in een hinderlaag rjidt. Van dicht langs de kant, maar volkomen onzichtbaar, wordt met zware, automatische wapens op de truck geschoten. Antoon, dan op de reserveband achter de cabine, wordt getroffen door een kogel die via de oksel zijn linker long en een slagader heeft geraakt. Hij glijdt bewusteloos van de wagen af en bezwijkt ter plekke aan de fatale verwonding. Bij deze aanval komen ook sergeant-majoor Gerardus Rosijn uit Amsterdam en soldaat Petrus Huijsmans uit Weert om het leven. Antoon is 22 jaar geworden. Hij vindt zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Menteng Pulo in Jakarta.