Adrianus Kanters

Adrianus wordt geboren op 10 maart 1910 in Raamsdonksveer en woont in Raamsdonk. In 1935 huwt hij met Johanna van Leeuwen, maar zij overlijdt een jaar later in het kraambed, samen met hun enige kind. Adrianus blijft ontroostbaar en diep teleurgesteld in het leven achter. Wanneer hij vanwege de toegenomen oorlogsdreiging als dienstplichtige wordt opgeroepen, neemt hij definitief afscheid van zijn moeder. Hij verwacht niet levend terug te keren.

Als infanterist wordt Adrianus begin mei gelegerd in het zuidelijke deel van de Peel-Raamstelling. Nadat het Duitse leger op 10 mei 1940 Nederland is binnengevallen, krijgen de verdedigers het bevel zich terug te trekken. Adrianus wordt met zijn regiment via Maarheeze naar Budel gestuurd. Omdat Maarheeze dan echter al is ingenomen, wijkt de groep uit naar het nog vrije Sterksel. In de nacht van 11 op 12 mei verstoppen de soldaten zich in een bos langs de weg Someren-Heeze om de ochtend af te wachten. Vanuit hun schuilplaats horen ze onafgebroken de Duitse colonnes langstrekken. In de ochtend gaat het mis; de soldaten worden omsingeld en onmiddellijk onder vuur genomen. Adrianus sneuvelt in dit vuurgevecht, samen met soldaat Aarts en sergeant Broos. Adrianus is 30 jaar geworden.

Drie dagen later worden de lichamen gevonden door de 16-jarige Antoon van Gennip uit Heeze en op 18 mei volgt hun begrafenis in Sterksel. Adrianus vindt zijn laatste rustplaats op het Militair ereveld Grebbeberg. In zijn woonplaats Raamsdonk wordt zijn overlijdensakte opgesteld door gemeenteambtenaar Anton Brejaart die op 23 augustus 1944 zelf zou worden doodgeschoten.