Eduardus wordt geboren op 24 juni 1876 in Strijp. Hij begint zijn carrière in 1901 als 2e luitenant der infanterie, maar in 1924 sluit hij zijn militaire loopbaan af vanwege zijn onverwachtse benoeming tot burgemeester van Waalwijk. Hij blijft voor de komende twintig jaar in het ambt; ook tijdens de oorlogsjaren besluit hij in functie te blijven.
Op 6 september 1944 wordt Moonen aangeklampt door twee vrouwen. De ene was verloofd en de ander getrouwd met een gearresteerde landwachter. Beiden zouden als landverraders berecht worden en Moonen kan hen niet helpen. Net op het moment dat de twee vrouwen het stadhuis verlaten, arriveert een bataljon Nederlandse SS’ers die al in een kwade bui zijn door de Nederlandse vlaggen die ze langs de weg in Vlijmen en Waalwijk hadden gezien. De twee vrouwen spreken Hauptsturmführer Maasz aan die van Moonen eist dat hij de landwachters onmiddellijk vrijlaat. Zodra ook de naam Hoffmans als betrokkene valt, trekken de SS’ers naar het huis van die familie Hoffmans, waarna de broers Vincent (25) en Joop (18) naar buiten worden gesleurd. Ze zijn volkomen onschuldig; het is hun neef die bij de ontvoering betrokken was. De burgemeester en de twee broers worden onder de lantaarn op het Raadhuisplein gezet. Maasz stelt een ultimatum: als de landwachters niet binnen een uur terecht zijn, worden ze alle drie gefusilleerd.
Nadat verschillende pogingen zijn ondernomen om de landwachters te traceren niets opleveren, geeft Maasz het bevel tot executie. Op aandringen van Moonen mag er een priester, deken Heezemans, bijkomen om hen moed in te praten; vooral Joop heeft het erg moeilijk en probeert zich aan de priester vast te klampen. Als laatste gunst wordt het drietal naar de achterzijde van het gemeentehuis, buiten het zicht, geëxecuteerd door twee SS’ers. Het zijn slechte schutters die pas na een genadeschot de burgemeester en Joop om het leven kunnen brengen. Vincent overleeft zowel de executie als het genadeschot. Heezemans weet de Duitsers op tijd af te leiden, zodat Vincent kan ontsnappen. In ’s-Hertogenbosch wordt hij geopereerd, maar hij zou de rest van zijn leven de ernstige geestelijke en fysieke trauma’s van die dag bij zich dragen. Burgemeester Moonen is 68 jaar geworden en wordt thuis in Waalwijk begraven op de rooms-katholieke begraafplaats.
Reacties
Dit (kennelijk eerste) kaarsje heb ik vanavond aangestoken voor deze moedige burgemeester Moonen, die samen nog met drie anderen gegijzeld werd en kort voor eigen executie het leven nog wist te redden van één van hen: de eveneens opgepakte arts P. Lenglet, die daardoor op zijn beurt direct na de drie executies zijn eerste hulp bood aan Vincent, die wonderbaarlijk genoeg het vuurpeloton overleefde! Wat een saamhorigheid, door hoger hand geleid!
Ik kwam burgemeester Moonen indirect op het spoor door mijn vorige kaarsje dat ik op deze website van brabantsegesneuvelden opstak ter nagedachtenis aan mijn oom Wim Wijtvliet, die eveneens als burgemeester veel verzet bood en als schrikvoorbeeld werd opgepakt en na deportatie in een concentratiekamp onder erbarmelijke toestand overleed.
Dat beide symbolische kaarsjes vandaag ‘bij toeval’ , daags na “Maria Lichtmis”, samenvallen met de nagedachtenis vandaag van de H.Blasius, die met twee brandende kaarsen keelziekten voorkwam of genas en mijns inziens ook alle destructieve en vernietigende woorden die anders nog steeds ons strottenhoofd zouden passeren, is kennelijk voor mij geen toevalligheid, want elke vlam die vernietigend zal werken, kan daarentegen ook louterend zijn, waardoor ze samensmelten in die ene grote “Lumen Christi”, opdat niemand, na deze 75 jarige herdenking van alle verschrikkingen van WO II nog verbitterd achterblijft en wij onze vijanden met dat helende licht voor ogen opnieuw in de ogen durven kijken.
Laat voor ons allen, U en ik, verleden, heden en toekomst in het eeuwige Nu in het Licht van Christus zegevieren!
Wat bijzonder dat je de verhalen van deze beide moedige burgemeesters hebt gevonden, Margriet! Dat kan inderdaad bijna geen toeval zijn...
Heel triest dat ook jouw oom op deze vreselijke manier aan zijn einde is gekomen, maar mooi dat we ze hier kunnen gedenken. Heel hartelijk dank voor jouw bijdrage, Margriet!
Reactie toevoegen