Johannes wordt geboren op 21 maart 1891 in Bakel als zoon van Theodorus van de Laar en Johanna van de Mortel. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij zich uiteindelijk vestigt in het West-Javaanse Lembang.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Johannes onder de wapenen geroepen en als kanonnier ingedeeld bij de kustartillerie in Cheribon.
Begin maart 1942, na een veldtocht van drie maanden, hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten op de archipel ingenomen en zijn geland op Java. Op 8 maart capituleert het KNIL en wordt Johannes in Cheribon krijgsgevangen genomen. Samen met duizenden andere Nederlandse militairen wordt hij naar het vasteland van Zuidoost-Azië gedeporteerd, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Daar komt hij uiteindelijk terecht in het Thaise kamp Tamarkan, op 55 kilometer van het oostelijke eindpunt van de lijn in Non Pladuk.
Tot mei 1943 fungeert Tamarkan als werkkamp, daarna wordt het een hospitaalkamp waar zieke krijgsgevangenen vanuit andere kampen worden binnengebracht. Hoewel de voedselvoorziening en medische zorg in Tamakan vergeleken met de andere kampen redelijk is, kent het kamp een hoog sterftecijfer door ziekte-uitbraken. Gemiddeld overlijden er zes personen per dag aan dysenterie. Johannes bezwijkt er op 28 mei 1943. Mogelijk is hij als ernstig zieke van een ander kamp overgebracht en kort na aankomst overleden. Hij is 52 jaar geworden en rust op de oorlogsbegraafplaats van Kanchanaburi in Thailand.
Reactie toevoegen