Jos wordt geboren op 8 maart 1920 in Tilburg, als het op een na jongste van de negen kinderen van Drik van Dooremalen en Trees Raaijmakers. Hij volgt de HBS-B-opleiding aan het Sint-Odulphuslyceum en gaat daarna werken bij de gemeente Tilburg. Na de Tweede Wereldoorlog wordt zijn oudere, dienstplichtige broer Kees opgeroepen voor militaire dienst in Nederlands-Indië, maar Jozef biedt zich vrijwillig aan als plaatsvervanger, omdat Kees vier kinderen heeft. Zodoende komt hij in de zomer van 1946 op bij de Koninklijke Landmacht in Amersfoort, waar hij wordt ingedeeld bij het 3 Bataljon Garde Regiment Grenadiers. Hij zal er de rang van sergeant bekleden.
Vanwege het losgebarsten geweld van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd wordt Jos als onderdeel van de 7 December Divisie ter vervulling van zijn dienstverband naar Nederlands-Indië uitgezonden, om daar bij te dragen aan het herstel van de rust en het Nederlandse gezag. Begin oktober 1946 vertrekt hij met de Tegelberg naar de Oost, waar hij voor het einde van de maand aan land gaat in Batavia. De eerste maanden wordt het bataljon van Jos in Buitenzorg gelegerd, waar het tot eind februari 1947 aanvullende training van het KNIL krijgt en patrouille loopt in de omgeving.
Ook in de maanden daarna wordt Jos voor bewakingsdiensten rond Bandoeng ingezet om het gebied veilig te stellen tegen revolutionaire infiltranten. Tijdens een van deze patrouillegangen sneuvelt Jos op 16 juli 1947 in kampong Tjaringin bij Bandoeng. Hij is 27 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Menteng Pulo in Jakarta.
Reacties
Onlangs heb ik een brief onder ogen gekregen van mijn vader met daarin de volgende tekst:
"Gistermorgen om ongeveer 11.15 uur is mijn beste vriend en collega gesneuveld. De sergeant Dooremalen uit Tilburg. Nu is 't de gewoonte om van de doden niets dan goeds te zeggen. Van hem valt inderdaad niets dan goeds te zeggen. In de omgang ben ik vaak moeilijk. Ik weet 't, maar wij hadden nooit ruzie. We sliepen samen in een huis. Hij was mijn bridgepartner. Gistermorgen ging hij nog welgemoed op patrouille toen ze om 11.15 uur in een hinderlaag liepen.
Het doodsbericht van Doortje, zoals we hem onder collega's noemden kwam hier om kwart voor twaalf binnen toen we op hem zaten te wachten met 't middageten. Vanmorgen hebben we hem met militaire eer begraven waarbij ik commandant was van het vuurpeloton. 't Is gek maar ik kan me nog niet voorstellen dat ik nooit zijn opgewekte gezicht zal zien, nooit meer kan vragen of hij 't licht uit wil draaien 's avonds."
Wat een prachtige woorden heeft jouw vader over Jos van Dooremalen geschreven, Hella. Hartelijk dank voor het delen van dit bericht. Voor nabestaanden kunnen deze woorden heel troostrijk zijn. Mocht je vader nog meer verteld hebben over deze tijd, dan horen we het natuurlijk graag.
Reactie toevoegen