Willem van der Velden

Willem wordt geboren op 23 november 1918 in Oirschot als zoon van Franciscus van der Velden en Maria Wessels. Hij geniet een goede opleiding en gaat na zijn schooltijd werken bij bouwbedrijf Ballast. Hij woont tegen die tijd in Klundert.

In het najaar van 1938 wordt Willem als dienstplichtige opgeroepen en ingedeeld bij de Luchtdoelartillerie. Hij volgt direct de officiersopleiding en wordt eind december bevorderd tot korporaal. In april 1939 behaalt hij de rang van sergeant-titulair en in oktober wordt hij bevorderd tot vaandrig.

Als vanaf het najaar van 1939 de oorlogsdreiging voor Nederland sterk toeneemt, volgt de grote mobilisatie. Willem wordt dan gelegerd in Hoorn en maakt tijdens zijn inkwartiering kennis met de 18-jarige Corrie van ’t Hek, dochter van de plaatselijke aannemer die aan een ongeneeslijke ziekte lijdt. Ze verloven zich, maar voordat het tot een huwelijk komt, wordt Willem vanwege de sterk toegenomen oorlogsdreiging eind april 1940 met zijn eenheid overgeplaatst naar Vilt in Zuid-Limburg.

Op 10 mei valt het Duitse leger Nederland binnen. Willem wordt die eerste oorlogsdag krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar het officierskamp te Weinsberg bij Heilbronn. Daar blijft hij tot 10 juni, als Hitlers amnestie de Nederlandse krijgsgevangenen weer in vrijheid stelt. Willem, dan met groot verlof, gaat weer werken bij Ballast.

Op 29 april 1943 roepen de Duitsers uit represaille voor het toegenomen geweld van het verzet alle oud-militairen op om zich opnieuw voor krijgsgevangenschap te melden. Voor Willem is dat het moment om onder te duiken en zich vervolgens actief in te zetten voor de illegaliteit in Haarlemmermeer en omgeving. Hij vindt uiteindelijk een onderduikadres in Leimuiden, waar dan zijn ouders en een aantal van zijn dienstkameraden wonen.

Terwijl hij zo actief is voor het verzet, wordt Willems leven door een persoonlijk drama getroffen. Op 11 januari 1944 overlijdt zijn verloofde Corrie op 22-jarige leeftijd aan de ziekte waar ze al jaren mee kampte.

Tegen het einde van de oorlog heeft Willem – ‘Wim’ voor zijn kameraden – zich aangesloten bij de plaatselijke afdeling van de Binnenlandse Strijdkrachten (BS). Vanwege zijn militaire achtergrond en kennis van wapens treedt hij op als instructeur in het gebruik van vuurwapens en springstoffen.

Dit wordt hem uiteindelijk noodlottig. Op 2 maart 1945 geeft hij in Oude Wetering les aan een groep BS’ers in het gebruik van handgranaten. Buiten lopen dan kinderen te spelen. Een van de BS’ers trekt tijdens instructie per ongeluk de pin uit een van de granaten. Willem ziet het gebeuren, maar het enige wat hij kon doen om zijn kameraden te redden, was de granaat tegen zich gedrukt houden. De granaat naar buiten slingeren was vanwege de kinderen daar geen optie. In de daaropvolgende explosie raakt Willem zeer ernstig verminkt, maar hij is nog bij kennis. Er wordt snel een dokter gehaald, maar die kan hem niet meer redden. Willem bezwijkt kort daarna aan zijn verwondingen, 26 jaar oud.

Na kort op de rooms-katholieke begraafplaats te Leimuiden te hebben gelegen, vindt hij zijn laatste rustplaats in Hoorn, waar hij is bijgezet bij zijn verloofde. Postuum heeft Willem het Verzetsherdenkingskruis gekregen en tussen Leimuiden en Rijnsaterwoude houdt de Willem van der Veldenweg zijn naam in herinnering.