Wim van den Hoven

Wim wordt geboren op 19 februari 1923 in Oss. Hij begint zijn werkende leven als kantoorklerk, maar wordt later aangesteld als assistent-directeur in een Osse fabriek. Tijdens de bezettingsjaren keert hij zich met zijn vrienden fel tegen de Duitse overheersing. Wanneer bij hen in de buurt ergens het antisemitische, pro-nazistische zondagmiddagcabaret van Paulus de Ruiter ten gehore wordt gebracht, vliegen al snel de stenen door de ruit. Zodra hij wordt opgeroepen voor de Arbeitseinsatz, de verplichte tewerkstelling in Duitsland, besluit Wim onder te duiken. Eenmaal probeert hij uit te wijken naar het Verenigd Koninkrijk, maar in het zicht van de Zwitserse grens strand zijn poging en moet hij terugkeren naar Nederland. Na de bevrijding van Noord-Brabant keert hij terug uit zijn ondergedoken bestaan en meldt zich bij de Binnenlandse Strijdkrachten, om aan geallieerde zijde bij te dragen aan de verdere bevrijding van Nederland.

Na het einde van de oorlog meldt Wim zich als vrijwilliger voor militaire dienst in Nederlands-Indië, waar het revolutionaire geweld van de onafhankelijkheid is losgebarsten. Als korporaal van het 7^e bataljon stoottroepen wordt hij naar de Oost gezonden om daar bij te dragen aan het herstel van de rust en het Nederlandse gezag. Aan boord van de Alcantara vertrekt hij, na aanvullende training in het Engelse Wokingham, op 12 oktober 1945 naar Nederlands-Indië.

De opperbevelhebber van het geallieerde South East Asia Command (SEAC), de Britse admiraal Lord Mountbatten, heeft echter met ingang van 2 november 1945 een landingsverbod uitgevaardigd voor Nederlandse troepen op Java en Sumatra, zodat de Alcantara moet uitwijken naar Malakka aan de Maleise kust, waar ze op 11 november 1945 aankomen in kamp Dusun Tua. Met het landingsverbod willen de Britten voorkomen dat het conflict in de archipel escaleert tot een grootschalige oorlog waar zij met hun daar aanwezige troepenmacht in meegesleurd zouden worden. Het eiland Bangka voor de kust van Sumatra valt nog buiten de Britse blokkade, zodat Wims eenheid daar op 10 februari 1946 kan debarkeren. De Nederlandse troepen ondervinden daar heftig verzet, maar weten het eiland uiteindelijk van revolutionaire cellen te zuiveren.

Op 3 juli, vier maanden na de opheffing van het landingsverbod, wordt Wim ingedeeld bij het territoriale troepen commando West-Java, waar hij wachtdiensten draait en wordt ingezet voor konvooibegeleidingen. Vanaf 5 november 1947 is Wim ingedeeld bij het territoriale troepen commando Zuid-Sumatra in Palembang. Daar komt het op Nieuwjaarsdag 1947 tot een gewelddadig treffen tussen Nederlandse en Indonesische troepen. Tijdens de dan uitgebroken Slag om Palembang zetten de Nederlandse strijdmachten hun volledige arsenaal in; stoottroepen en pantsereenheden leveren strijd in de straten, terwijl marineschepen op de Moesi en B-25-bommenwerpers de revolutionairen ook vanaf de rivier en vanuit de lucht onder vuur nemen. De revolutionairen worden na vijf dagen zware strijd teruggedreven, maar vooral door het luchtbombardement is Palembang grotendeels verwoest en zijn er 2000 tot 3500 burgers omgekomen.

In de dagen daarna wordt Wim met zijn eenheid ingezet om de omgeving van de stad van revolutionaire cellen te zuiveren. Op 16 januari 1947, tijdens een meerdaagse patrouille op de Moesi in de buurt van Palembang, komt Wim tijdens een vijandelijke actie door verdrinking in de rivier om het leven. Hij is 23 jaar geworden en heeft geen aanwijsbaar graf.