Wim Claassen

Wim wordt geboren op 11 juni 1905 in Boxmeer. Nadat hij via zijn zus de Amsterdamse Mary Batteké leert kennen, vertrekt hij naar de hoofdstad om zich daar bij haar te vestigen. Voor Wim, een kleermaker, is Amsterdam bovendien ideaal om zijn beroep uit te oefenen. Wim en Mary verloven zich in 1932.

Als in augustus 1939 de oorlogsdreiging voor Nederland sterker en de mobilisatie is afgekondigd, besluiten Wim en Mary te trouwen. Ook Wim is dan opgeroepen voor militaire dienst, maar hij raakt betrokken bij een verkeersongeval: zijn legervoertuig is van de dijk gereden en over de kop geslagen. Als gevolg daarvan kan hij nog enkele weken bij zijn pasgetrouwde vrouw blijven om zijn beenwond te laten genezen. In deze periode raakt zijn vrouw zwanger.

Nadat Wim is hersteld, wordt hij als korporaal-reservist ingedeeld bij het 3-III-24 Regiment Infanterie en gelegerd in het Gelderse Afferden bij Druten, waar hij deel uitmaakt van de Betuwelinie. Wims onderdeel heeft te maken met gebrek aan legermaterieel, zodat de paraatheid ernstig tekort schoot. Als op 10 mei 1940 het Duitse leger binnenvalt, hebben de soldaten van het bataljon geen enkel oefenschot gelost. De reservisten zijn bovendien ouder dan de gewone dienstplichtigen en niet altijd in goede conditie. Wim zelf heeft bijvoorbeeld last van een psychische gehoorstoornis waardoor hij niet of te laat reageert wanneer hij wordt aangesproken. Die aandoening zou hem uiteindelijk noodlottig worden.

Wims eenheid wordt pas op 13 mei ingezet om de verdediging van de Grebbeberg te ondersteunen. Voordat ze daar komen, leggen ze vanwege gebrek aan vervoersmiddelen de barre tocht van Afferden tot Achterberg bij Rhenen te voet af. De meesten hebben zestien uur niet gegeten en veertig uur geleden voor het laatst een warme maaltijd gebruikt. Tegen de tijd dat Wim die dag met het bataljon in Achterberg tot rust kan komen, klinkt onmiddellijk het bevel tot een verdedigende aanvalsactie, in werkelijkheid bedoeld om de terugtocht van Nederlandse soldaten op de Grebbeberg te dekken.

Als tijdens de actie de commandant het bevel “Neer!” roept vanwege een Duitse granaat, reageert Wim niet onmiddellijk als gevolg van zijn gehoorstoornis. Nog in staande positie wordt hij fataal geraakt door een scherf van de ingeslagen granaat die zijn luchtpijp doorboort. Wim, 34 jaar oud, wordt op slag gedood. Omdat zijn naamplaatje ontbreekt, wordt een briefje met zijn naam op zijn jas gespeld. Wim is de enige Boxmeerse militair die in de meidagen van 1940 is omgekomen. Hij vindt zijn laatste rustplaats op het Militaire Ereveld Grebbeberg te Rhenen.

Na de capitulatie bereikt Mary aanvankelijk het bericht dat Wims eenheid niet aan de strijd had deelgenomen en daardoor gespaard was gebleven. De eerste voorzichtige felicitaties komen al binnen, maar van Wim wordt niets vernomen. Ondanks dat ze dan hoogzwanger is, besluit ze op zoek te gaan. Wims collega Marinus Hulsman gaat, ondanks gemutileerde poliobenen, als begeleider mee. Voor allebei is de tocht van Amsterdam naar Amerongen – waar Wims kameraden dan zijn – dan ook erg zwaar, vooral omdat ze deze door gebrek aan vervoer grotendeels te voet moeten afleggen. Mary raakt ook nog eens gewond als Marinus tijdens een overnachting op een boerenzolder ten val komt en haar per ongeluk een harde kaakslag toebrengt.

Eenmaal in Amerongen verneemt ze het droeve nieuws dat Wim is gesneuveld. Het wordt haar niet met zoveel woorden gebracht, maar ze weet genoeg uit de manier hoe ze wordt vermeden en hoe ongemakkelijk Wims commandant, luitenant Duif, zich gedraagt. Wim en Mary’s zoon wordt eind juli 1940 geboren.