Frans wordt op 27 november 1879 geboren in Delft als zoon van Johannes de Bruin en Theresia Ladan. Hij trouwt tweemaal en is tijdens de oorlogsjaren kunstschilder in Breda.
Zonder dat hij het weet, zit zijn zoon Frank in de illegaliteit. Op 5 september 1944, Dolle Dinsdag, staat Frank met zijn vrouw voor de woning van zijn ouders in de Baronielaan, als er net een Duits konvooi op hen af komt. Ze vluchten het huis in, maar zijn al opgemerkt en worden achtervolgd. Op de eerste verdieping liggen wapens en telefoontoestellen klaar om weggebracht te worden, maar Frank ziet geen kans deze nog te verstoppen. Samen met zijn vrouw weet hij het huis te ontvluchten door van de tweede verdieping naar beneden te springen; zijn vrouw breekt daarbij haar been.
De Duitsers krijgen de vluchtelingen niet meer te pakken en nemen in plaats daarvan vader Frans mee naar de Ortskommandantur in de Willemstraat. Daar wordt hij de volgende dag, 6 september, samen met de Bredase arts Willem Jan Scheffelaar door de ‘schrik van Breda’ Feldwebel (sergeant-majoor) H.A.F. Wiegand, gefusilleerd. Frans is 64 jaar geworden.
Reacties
De in het artikel genoemde echtgenote van Frank de Bruin was mijn moeder (1922-2006). Nadat Frank en zij ontvlucht waren door uit het raam te springen, is mijn moeder door goede vaderlanders op een ladder naar het ziekenhuis gebracht. Omdat de Duitsers een vrouw met gebroken been zochten, is aan dat been toen niets gedaan, maar werd een buikwond gesimuleerd. Van het been heeft ze de rest van haar leven last gehad. Mijn moeder bleef actief in het verzet, o.a. als koerierster, in de groep rond de latere burgemeester van Waddinxveen, Cor vd Hooft. Voor haar verzetswerk is mijn moeder twee maal onderscheiden, eenmaal door Koningin Wilhelmina persoonlijk te Breda. Later kreeg zij het Verzetskruis uitgereikt door de Commissaris van de Koningin, evenals, postuum, de hier genoemde Frans de Bruin. Dit heb ik toen namens hem in ontvangst genomen.
In mijn bezit zijn nog een aantal schilderijen van zowel Frans als Frank de Bruin.
Dankjewel Peter voor jouw indrukwekkende reactie. Wat een dappere moeder heb jij en wat fijn dat ze daar bij leven ook voor onderscheiden is. Wat inventief ook van het ziekenhuis om haar niet aan haar been te behandelen, wel ontzettend wrang dat dat haar nou juist haar hele leven heeft 'dwarsgezeten'. Maar waar ze waarschijnlijk wel haar leven aan te dank had. Nogmaals dank Peter voor jouw bijdrage bij dit verhaal, over het leven van Frank, maar ook van jouw moeder.
Reactie toevoegen