Antonius Bullens

Antonius wordt geboren op 26 mei 1911 in Boxtel als zoon van Antonius Bullens en Johanna Bruijns. Voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog heeft hij zich in Batavia in Nederlands-Indië gevestigd, waar hij werkzaam is als kapper. Daarnaast sluit hij zich aan bij Landstorm, een hulpkorps van het KNIL dat bestaat uit vrijwilligers die te oud zijn voor de reguliere dienst, maar in noodgevallen nog wel ingezet kunnen worden voor territoriale verdediging.

Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Antonius vanuit de Landstorm ingelijfd bij het KNIL en ingedeeld bij het verlichtingsdetachement Batavia-Priok.

Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel veroverd. Het KNIL, slecht voorbereid en ernstig gehinderd door besluiteloosheid aan de top, biedt sporadisch nog heftige tegenstand, maar is niet opgewassen tegen de superieure Japanse vuurkracht. Op 8 maart 1942 wordt het KNIL in Bandoeng gedwongen tot overgave. Diezelfde dag wordt Antonius met duizenden andere Nederlandse militairen in de garnizoensstad Tjimahi, bij Bandoeng, krijgsgevangen genomen en afgevoerd naar de kampen.

Enkele maanden later wordt Antonius naar het vasteland van Zuidoost-Azië getransporteerd, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Werken aan de ‘dodenspoorlijn’ betekent lange dagen van extreem zwaar werk in het broeierig hete weer van de tropen. De voeding schiet schromelijk tekort voor het zware werk en de gevangenen worden gehuisvest in slechte, provisorisch gebouwde barakken. Medicijnen tegen endemische ziekten zijn nauwelijks voorhanden. Ondertussen staan de gevangenen bloot aan stelselmatige mishandeling door de bewakers en lopen ze grote kans in hun verzwakte toestand te verongelukken.

Ook voor Antonius worden de ontberingen uiteindelijk te veel. In oktober 1942 wordt hij met dysenterie afgevoerd naar het hospitaal van de gevangenis in Rangoon, de grote havenstad van Birma. Daar bezwijkt hij aan de ziekte op 10 februari 1943, op 31-jarige leeftijd. Antonius wordt ter plaatse begraven.

Antonius is de jongere broer van Cor die op 10 mei 1940 als korporaal van de artillerie sneuvelt aan de Betuwelinie.