Antonius wordt geboren op 23 december 1904 in Dongen. Als soldaat tekent hij voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. De Japanse veldtocht waarbij de belangrijkste strategische punten worden ingenomen, zou drie maanden in beslag nemen en eindigen met de capitulatie van het KNIL op 8 maart 1942.
Antonius wordt samen met duizenden andere Nederlandse militairen krijgsgevangen genomen en gedeporteerd naar het vasteland van Zuidoost-Azië. Daar komt hij terecht in het Birmese kamp Ye, op dertig kilometer ten zuiden van Thanbyuzayat, aan het einde van de spoorlijn richting Moulmein. In dit kamp worden de krijgsgevangenen als dwangarbeiders ingezet bij de aanleg van een weg door de jungle. De gevangenen worden er met veertig tot tachtig bij elkaar in kamponghuisjes ondergebracht in het stadskamp.
De voeding in het kamp is naar de maatstaven van de Japanse kampen redelijk, maar door de aanhoudende tropische regenbuien is het bijna onmogelijk om het natte brandhout voor de bereiding van eten aan te krijgen. Ook is de discipline in het kamp slecht door het gebrekkige toezicht; verschillende gevangenen weten te ontsnappen, maar worden al snel weer gepakt en geëxecuteerd.
Door het zware werk in het zeer vochtige klimaat en de ondermaatse voeding verzwakken de gevangenen snel bij de aanleg van de weg en wordt de kans op ongelukken steeds groter. Voor Antonius worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Hij bezwijkt in Ye op 2 augustus 1942, op 37-jarige leeftijd. Antonius vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats in Thanbyuzayat.
Reactie toevoegen