Antoon Adank

Antoon wordt geboren op 29 april 1907 in Breda als zoon van Antonius Adank senior en Adriana Mol. In 1918 verhuist hij met zijn ouders naar Den Haag, waar zijn vader winkelier is. Na afronding van zijn opleiding tot onderwijzer aan de Bisschoppelijke Kweekschool in Beverwijk trouwt hij in 1929 met Aat Wittenberg.

Direct na hun huwelijk reizen zij in december 1929 met de Jan Pieterszoon Coen af naar Batavia. Volgens oorlogsslachtoffersijmond.nl zijn ze waarschijnlijk als nareizigers aan boord gestapt; hun huwelijk vond namelijk plaats op 23 december terwijl hun schip Amsterdam al op de 17^e had verlaten. Antoon en Aat staan echter wel op de passagierslijst, dus mogelijk zijn ze per trein naar Genua gereisd en daar pas aan boord gegaan. Na aankomst in januari 1930 vestigt het gezin zich in Batavia, waar Antoon onderwijzer is en ondertussen doorleert voor boekhouden. Hun twee dochters worden allebei in Batavia geboren.

Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Antoon onder de wapenen geroepen en als 1^e luitenant der reserve ingedeeld bij de artillerie van fort Oedjong Piring bij Soerabaja.

Begin maart 1942, na een veldtocht van drie maanden, hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten op de archipel ingenomen en zijn geland op Java. Op 7 maart, een dag voor de capitulatie van het KNIL, wordt Antoon krijgsgevangen genomen. Samen met duizenden andere Nederlandse militairen wordt hij naar het vasteland van Zuidoost-Azië gedeporteerd, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Hij komt uiteindelijk terecht in het Thaise kamp Kinsayok, op 171 kilometer van het Thaise eindpunt van de lijn en tien kilometer ten noorden van de beruchte Hellfire Pass. Door de moeizame aanvoer van levensmiddelen is de voedselvoorziening in het kamp zeer slecht en de gevangenen raken verzwakt door regelmatige uitbraken van malaria, dysenterie en cholera. Op 7 juni 1943 bezwijkt Antoon daar aan de gevolgen van het extreem zware werk, ziekte en de slechte leefomstandigheden. Hij is 36 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats van Kanchanaburi in Thailand.