Jacobus Oomis

Jacobus wordt geboren op 29 oktober 1920 in ’s-Hertogenbosch. Opgeroepen voor de dienstplicht meldt Jacobus zich bij de Koninklijke Landmacht en wordt als soldaat bij de artillerie ingedeeld. In de loop van 1939-1940 neemt de oorlogsdreiging voor Nederland sterk toe. Tegen deze achtergrond wordt Jacobus gemobiliseerd en ingezet voor de landsverdediging aan de Grebbelinie. Met zijn batterij betrekt hij een stelling aan de Cuneraweg in Rhenen.

In de vroege ochtend van 10 mei 1940 valt het Duitse leger Nederland binnen. In de loop van de dag is Jacobus er getuige van hoe Rhenen wordt geëvacueerd vanwege het naderen van de Duitsers. Het beeld van de vluchtende, ontredderde bevolking doet in zijn batterij de strijdlust alleen maar toenemen. De volgende dag komt de batterij voor het eerst in contact met de vijand. Het is voor de soldaten aanvankelijk onwennig om voor het eerst met scherp op mensen te schieten, maar de verontwaardiging om hun inval zonder waarschuwing houdt hen gaande. Op den duur wordt het steeds gemakkelijker om continu te blijven vuren.

Het nieuws van de oorlogsverklaring van Koningin Wilhelmina en de hoop dat de Britten en Fransen spoedig met militaire ondersteuning zouden komen, wordt bij de soldaten met gejuich onthaald. Even heerst de verwachting dat de Duitsers zich spoedig zouden terugtrekken.

Kort daarna wordt Jacobus middenin het vuurgevecht getroffen door een granaat. Hevig bloedend uit zijn dijbeen door een granaatscherf schreeuwt hij het uit van de pijn. Spoedig verliest hij zijn bewustzijn en wordt door Rode Kruissoldaten afgevoerd naar het militair hospitaal in Driebergen-Rijsenburg, terwijl zijn kameraden de strijd voortzetten.

Jacobus heeft veel bloed verloren en hoewel de hulpverleners aanvankelijk nog goede hoop hebben hem te kunnen redden, mag de geboden hulp niet meer baten. Hij bezwijkt aan zijn verwondingen op 12 mei 1940 in Driebergen-Rijsenburg. Jacobus is 19 jaar geworden en wordt in Driebergen begraven.