Martinus Habraken

Martinus wordt geboren op 14 april 1913 in Aalst, waar hij werkt als blikslager. In 1936 vertrekt hij naar de Javaanse stad Bandoeng in Nederlands-Indië. Hij tekent er voor militaire dienst bij het KNIL en wordt als brigadier (Europees korporaal) ingedeeld bij de infanterie.

Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit direct aan om Nederlands-Indië binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners belangrijk geworden om Oost-Azië te overheersen.

Tegen deze achtergrond wordt Martinus ingezet bij de verdediging van de kolonie. Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel veroverd. Begin maart 1942 zijn de Japanse strijdkrachten op Java geland en dwingt het KNIL op 8 maart te capituleren. Martinus wordt diezelfde dag door hen in Bandoeng krijgsgevangen genomen. Samen met duizenden andere Nederlandse krijgsgevangenen wordt hij naar het vasteland van Zuidoost-Azië getransporteerd, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Martinus komt uiteindelijk terecht in het Birmese kamp Phadong, op tachtig kilometer afstand van het Birmese einde van de lijn in Thanbyuzayat. Phadong staat bekend als een ‘dodenkamp’ vanwege het grote aantal sterfgevallen, met name veroorzaakt door de slechte voedselvoorziening. Zieke gevangenen bezwijken er eerder als gevolg van honger dan van ziekte.

In augustus 1943 loopt Martinus malaria op. Door de gebrekkige voeding in het kamp verslechtert zijn toestand snel. Een maand later, op 8 september, bezwijkt hij op 30-jarige leeftijd. Martinus rust op de oorlogsbegraafplaats van Thanbyuzayat.