Martinus wordt geboren op 2 november 1919 in Breda als zoon van Cornelis en Petronella van Ooijen. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië, waar hij als soldaat dient bij de genietroepen. Hij vestigt zich in de Javaanse stad Salatiga.
Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen om Oost-Azië te overheersen. De Japanse veldtocht waarin de belangrijkste strategische punten worden ingenomen, zou uiteindelijk 3 maanden in beslag nemen en eindigen met de capitulatie van het KNIL op 8 maart 1942.
Martinus wordt als kannonier bij de bergartillerie ingezet voor de verdediging van de kolonie, maar wordt een dag na de capitulatie in Bandoeng krijgsgevangen genomen. Uiteindelijk wordt hij gedeporteerd naar het vasteland van Zuidoost-Azië, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Martinus komt terecht in het Thaise kamp Kuie, op 190 kilometer van het oostelijke eindpunt van de lijn in Non Pladuk en dertig kilometer ten noorden van de beruchte Hellfire Pass.
Werken aan de ‘dodenspoorlijn’ betekent lange dagen van extreem zwaar werk in het broeierig hete weer van de tropen. De voeding is zeer karig en er zijn nauwelijks medicijnen voorhanden tegen endemische ziekten. Ondertussen staan de gevangenen bloot aan mishandelingen en lopen grote kans in hun verzwakte toestand te verongelukken.
Ook voor Martinus worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Op 15 juli 1943 wordt hij met acute enteritis opgenomen in de ziekenbarak. Enkele maanden later, op 21 oktober 1943, bezwijkt hij hieraan, op 23-jarige leeftijd. Martinus rust op de oorlogsbegraafplaats in Kanchanaburi.
Reactie toevoegen